Het einde is in zicht

Het einde is in zicht, of beter een nieuw begin? Mijn carrière als Amerikaanse student is wel bijna afgelopen, helaas. Afgelopen week zijn we met een klein clubje afgereisd naar Fayetteville, Arkansas voor de laatste kwalificatie wedstrijd van dit seizoen (Regionals). Het was een record aantal meiden die zich gekwalificeerd hadden voor verschillende afstanden. We hadden atleten voor de 800, 1500, 3000 steeple, 5000 en 10,000 meter. In totaal hadden we 7 loopsters en 1 speerwerpster. We vertrokken dinsdag 20 juni en ik zou donderdag 22 juni de 10,000m loper met 2 andere meiden die zich gekwalificeerd hadden. De stad Fayetteville is echt een stereotype Amerikaanse stad, en eigenlijk kan je het niet eens een stad noemen. The University of Arkansas met de campus is de stad eigenlijk en dat zie je heel veel in de VS, dat de Universiteit de stad maakt. Daarom heen zijn enkel lange boulevards met hotels, motels en fastfood ketens. Je kan ontbijten bij Denny's, lunchen bij Mr. Burger en avondeten bij McDonald's. De volgende dag kan je drie nieuwe fastfood ketens uitkiezen en de dag daarna en daarna. Het is echt niet te geloven hoeveel shabby uitziende, goedkope restaurants ze wel niet kunnen verzinnen. Ons hotel lag aan zo'n boulevard met nauwelijks voetpaden, dus we konden niet eens echt ons hotel uit. Zelfs een café was nergens te bekennen dus moest ik wel naar de McDonald's voor mijn koffie.
Donderdagavond liep ik om 21:40 de 10,000. Gelukkig was het later in de avond want het kan behoorlijk warm zijn in Arkansas. De hoge luchtvochtigheid daar is nog het ergste, niet eens zo zeer de warmte. Het was niet overdreven warm, maar de hoge luchtvochtigheid maakte het moeilijk om je warmte kwijt te kunnen. Tijdens de wedstrijd werden er continu bekertjes water aangereikt en naar ons toegegooid. Ik verbaasde mijzelf dat ik de warmte/luchtvochtigheid mij niet heel veel tot last was. De wedstrijd ging tamelijk rustig van start, en met 48 meiden aan de startlijn was het veel duwen en trekken voor positie. Na een aantal rondes ging het tempo omhoog en begon de groep zich iets te verspreiden gelukkig. Ik liep in het begin achteraan, rond de 40e plek, maar ik heb het tempo naarmate de wedstrijd vorderde steeds meer opgepikt en elke ronde weer een paar meiden in kunnen halen. Ik ben uiteindelijk als 16e gefinished. De top 12 zou naar "Nationals" gaan, dus ik zat er maar 4 plekjes vandaan! Mijn doel was top 20 te finishen en dat is gelukt. Ik ben heel tevreden met hoe ik dit laatste semester heb kunnen afsluiten, zowel met hardlopen en met school. Ik had niet gedacht dat ik nog zo sterk terug zou kunnen komen na mijn lange blessure van afgelopen jaar. Nu is het wel tijd om even helemaal tot rust te komen en helemaal te herstellen. Hoe lang dat gaat duren weet ik niet, maar voorlopig is het even mooi geweest met zo'n 100km per week hardlopen.
Na de wedstrijd ben ik samen met Sanna mee gegaan naar het huis van de vader van haar vriend. Sanna komt uit Zweden en is na de kerst naar Portland gekomen, zij is de nieuwe buitenlandse aanwinst voor het team. Ik kon het vanaf het begin al heel goed met haar vinden en het is daarom ook ontzettend jammer dat ik nu naar huis moet en haar lange tijd niet zal zien. Hoewel ik wel in augustus naar Stockholm bij haar op bezoek ga! Het hebben van buitenlandse vrienden heeft nadelen maar het grote voordeel is dat je veel van de wereld kan zien! Maar goed, Sanna en ik gingen met haar toekomstige schoonvader mee naar huis. Haar vriend zit op dit moment nog in Zweden, een iets wat ingewikkeld verhaal dat ik nu niet ga vertellen. Zijn vader is echt een heel interessant karakter. Hij is al eind 60 en een oorlogsveteraan die aan post-traumatisch stress lijd. In de jaren 90 is hij arbeidsongeschikt verklaard en leeft nu van de bijstand die hij van de overheid krijgt. Ik heb begrepen dat hij elke maand een aardige som geld toegeschoven krijgt, goede ziektekostenverzekering heeft en dat zijn zoon gratis naar de universiteit kan. Hij woont in het dorpje Jasper dat slechts 500 inwoners heeft. Iedereen kent elkaar. Omdat hij vroeger veel marijuana rookte en het ook zelf verbouwde woont hij niet in het dorp maar 15-20 minuten rijden het bos in. Een echt hillbilly! Hij woont in een heel primitief houten huisje dat hij zelf gebouwd heeft. Het ruikt er ook heel sterk naar haardvuur. Het was echt een ervaring om daar te verblijven en veel leuker dan vast te zitten in dat saaie hotel met al die a la McDonald's restaurants. Het dorp had een lokaal café, bakkerij en restaurant waar de lokale bewoners regelmatig komen ontbijten en socializen. Iets buiten het dorp was nog een tweede restaurant waar veel bewoners komen avondeten. Elk gerecht op de menukaart kan je ook gefrituurd geserveerd krijgen. Hier heb ik voor het eerst kikkerpoten gegeten en het was best lekker moet ik zeggen. Ik had het idee dat iedereen in het dorp ook dezelfde naam had, echt van die typisch Amerikaans namen zoals Debby, Peggy en Cindy en alle mannen heten Bob. Waar je wel voor moet uitkijken zijn de ratelslangen. Deze zijn nogal venijnige aanvallers. Als je maar op tijd in het ziekenhuis bent duurt het slechts 2 weken voordat je je weer redelijk voelt. Gelukkig heb ik alleen een dode ratelslang gezien, wel zag ik een schildpad en een gordeldier. Overal was het dus een leuke kleine vakantie naar het zuiden van de VS.
Op dit moment verblijf ik enkele weken bij Julia thuis. Julia en ik hebben zojuist een ticket naar Colorado geboekt om Marci te bezoeken die in Fort Collins woont. Ik ga van 24 tot 30 juni naar Colorado en daarna ben ik nog maar 2 dagen in Portland voordat ik in het vliegtuig terug naar Nederland zit! Ze hebben nog een keer geprobeerd mij over te halen om nog een jaar terug te komen naar Portland, voornamelijk Ian (mijn coach) probeert mij over te halen om te blijven. Nu het einde zo dichtbij komt ligt het echt op het puntje van mijn tong om te zeggen "ik kom terug!" Ik heb zelfs nachtmerries gehad over het achterlaten van Portland. Maar ik heb mijn beslissing genomen en er vaak genoeg over nagedacht en het erover gehad met de familie en het beste is echt om naar huis te komen. Het Nederlandse studentenleven staat mij nu te wachten en aangezien Noor nu in Amsterdam gaat wonen zal ik even enigs kind zijn. Enigs kinderen worden toch altijd extra verwent en vertroeteld? Daar hoop ik dan maar op.
Nu nog even genieten van mijn laatste paar weken in Portland en Colorado en dan moet ik toch echt afscheid nemen. Ik denk dat de grootste klap pas zal komen wanneer ik terug in Nederland ben. Hopelijk niet al te groot. Tot heel heel snel allemaal!