Te veel om op te noemen..

Ik zit nu alweer een tijdje in Portland en sinds ik uit Nederland ben vertrokken is er veel gebeurd. Ik ben inmiddels volledig in mijn nieuwe huis geinstalleerd. Ik heb een bed, bureau en kledingkast. Meer heb ik niet nodig, maar het duurde wel even voor ik eindelijk alles bij elkaar gesprokkeld had.
Ik zal maar bij het begin beginnen. De vlucht was behoorlijk stresvol. Gelukkig reisde ik samen met Laura waardoor de tijd toch iets sneller ging. We hadden dus een stop in Houston, Texas en we kwamen daar om half 2 aan. Onze volgende vlucht zou om 3 uur vertrekken dus haasden we ons naar de douane. En ja hoor daar stond een absurd lange rij met mensen die allemaal hun vingerafdruk moesten geven en stomme vragen moesten beantwoorden. Na een uur in de rij waren we nog die douane niet door dus vroegen we aan een werknemer of we het wel zouden redden. Er werd ons telkens verteld dat we nog genoeg tijd hadden best onze volgende vlucht zouden redden. Uiteindelijk kwamen we pas 20 minuten voor vertrek door de douane want tja natuurlijk kozen we een verkeerde rij waar een Mexicaanse familie niet zo makkelijk de douane doorkwam. We hadden het letterlijk op een sprinten gezet en kwamen er al snel achter dat Houston niet een klein lokaal vliegveldje is. We zijn door de douanehal gesprint, roltrap op, roltrap af en zigzaggend tussen de mensen door om vervolgens weer in een ellenlange rij terecht te komen voor de bagage check. Door al het gestress en gehaast was ik vergeten mijn computer uit mijn koffer te halen dus moest hij hup nog een keer door de scanner. En toen kreeg ik nog mijn koffer niet mee want ze hadden iets "verdachts" gezien. Het bleekk een verdachte perzik te zijn die ik uiteindelijk nog mocht houden ook. We hadden het weer op een sprinten gezet. Roltrop op en de trein in om naar een volgende terminal te komen want daar was onze "gate." Hoe konden ze ons nou toch beloven dat we het wel zouden redden gezien we zo'n beetje dat hele vliegveld moesten doorkruizen. Al die roltrappen, lange gangen, douane, bagage check en treinen naar een andere terminal. "Ja hoor dat redden jullie makkelijk," nou wat een grappenmakers die Texanen. We kwamen dik een half uur te laat bij onze gate en toen bleek dat onze vlucht 2.5 uur te vertraagd was. Al dat gestress voor niets, maar het was wel fijn want anders hadden we dus vast gezeten in Texas en het misschien niet eens naar Portland kunnen redden diezelfde dag. Na nog een 4.5 uur lange vlucht kwamen we eindelijk om 8uur 's avonds in Portland aan. Als je denkt dat het eindelijk allemaal vlotjes verloopt loop je toch weer tegen iets anders aan. Mijn koffer was niet meegekomen uit Houston en zou pas om 12 uur 's nachts met een andere vlucht in Portland aankomen. Gelukkig werd het ook daadwerkelijk die nacht naar mijn huis gebracht.
Ondanks de lange reis besloten Laura en ik toch om mee te gaan met een duurloop zondagochtend. Dit was misschien het meest brilliante idee maar ondanks de hoofdpijn en vermoeidheid was leuk om iedereen weer te zien. Na de duurloop hadden we nog een uur om ons klaar te maken voor kamp. Met 17 meiden vertrokken we naar Bend, Oregon. We verbleven in een groot huis vlakbij de rivier en een groot park/bos. Het was ontzettend warm, zeker 35 graden dus brachten we zo'n beetje de hele dag aan de rivier door. 's Ochtends trainen, 's middags naar de rivier picknicken en zwemmen en 's avonds lekker rondom het huis relaxen.
Na kamp moesten we ons weer bij Ian melden voor onze eerste training. We gingen er gelijk hard tegenaan. Dit cross seizoen zijn de verwachtingen ontzettend hoog en worden we allemaal dus goed in de gaten gehouden qua gezondheid. Iets verborgen houden is op het moment bijna onmogelijk. Het team is heel goed en er zijn ook weer een aantal hele goede meiden bijgekomen, waaronder een aantal uit Europa. Anne uit Nederland, Geena uit Wales en Lorea uit Spanje.
Inmiddels zit mijn tweede schooldag er alweer op. Het is wel weer even inkomen maar uiteindelijk komt er wel weer een ritme. Zoals ik al zei ben ik eindelijk volledig in mijn huis geinstalleerd. Eerst moest ik nog een paar dagen uit mijn koffer leven. Ik heb veel boodschappen gedaan afgelopen weekend en het is ontzettend fijn om nu mijn eigen keuken te hebben. Dit weekend is de eerste wedstrijd hier in Porltand maar ik doe nog niet mee. Ik heb nog een paar weken nodig om helemaal in vorm en gezond te zijn. Gelukkig gaan de trainingen tot nu best goed en ook elke keer weer een beetje beter. Het is weer hard werken maar met alle goede begeleiding en goede vrienden komt het allemaal goed.