Senior Year

Na een heerlijk lange zomer in Nederland vertrok 14 augustus weer terug naar Portland. Ik was vanaf begin mei thuis geweest, dus ik heb van een aardige dosis familietijd kunnen genieten en was er wel weer klaar voor om terug te gaan. Ik had een ontzettend lange vlucht voor de boeg, van Amsterdam naar Londen, naar Chicago, naar Portland. De reis zou iets meer dan 20 uur duren. Dit bespaarde mij wel een hoop geld vergeleken met een rechtstreekse vlucht, maar achteraf gezien is die rechtstreekse vlucht het toch wel waard. Op Schiphol ging ik mijn koffer inchecken en ik had een nieuw record qua gewicht. Blijkbaar had ik dit ik toch iets te veel kaas, hagelslag, eierkoeken, ontbijtkoek, ketjap en koffie ingepakt, want tja hoe kan ik zonder deze dingen tot aan de kerst. Gelukkig lieten ze mij wat spullen in mijn handbagage stoppen zodat ik toch nog alles mee kon nemen. De eerste etappe van de reis ging goed. In Londen had ik bij de boarding een slaappil ingenomen zodat ik, hopelijk, tijdens de grote vlucht wat kon slapen. Of ik ben immuun voor slaappillen of ik kan gewoon niet zittend slapen. Het was een zeer ongemakkelijke vlucht en bij de landing werd het nog ongemakkelijker. De aankomst in Chicago verliep niet bepaald soepel. Ik werd helemaal onwel tijdens de landing en kon niet direct het vliegtuig uit. Ik moest eerst even een tijdje bijkomen en kreeg lekker veel aandacht van het vliegtuig personeel. Gelukkig kon ik genoeg herstellen om weer verder te gaan, maar het personeel had al een rolstoel voor mij geregeld en stonden erop dat ik met de rolstoel naar mijn volgende gate werd gebracht. Ik voelde mij goed genoeg om zelf te lopen, maar tja het was wel lekker om het hele vliegveld over gereden te worden en alle lange rijen voor de douane te ontglippen. Ik voelde mij iets wat schuldig om langs al die rijen mensen gereden te worden, dus ik probeerde iets vermoeider te kijken en ziekjes eruit te zien zodat iedereen zou denken dat het echt wel nodig was dat ik in die rolstoel zat. Ik heb mij niet helemaal tot aan de gate laten rijden want dan zou iedereen mij daar in een rolstoel aan zien komen en daarna vervolgens eruit zien springen en gewoon rondlopen op zoek naar een koffietent. De reis van Chicago naar Portland duurde toch nog 4 uur en dat was langer dan ik had verwacht. Ik realiseerde mij toch wel dat de directe vlucht Amsterdam-Portland het extra geld toch wel waard is.
De dag nadat ik weer in Portland was gingen we met 12 meiden op kamp. Dit jaar gingen we naar Pacific City aan de Oregon kust. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n mooie kustlijn gezien. Hele aparte landschappen. We verbleven in een groot huis direct aan zee en je kon de zee vanuit het raam zien. Ik ben een keer de zee in gegaan en het was alleen een erin en eruit. Het water was ijskoud en het was ook niet super warm weer. Verder hadden we een kampvuur en zijn we wezen "Paddle Boarding." Dan sta je op een surfboard en krijg je een peddel om te roeien. Dit had ik nog nooit eerder gedaan dus natuurlijk viel ik eraf.
De week na kamp had ik een baantje bij het "international office." Ik moest helpen met de introductieweek voor de nieuwe internationale studenten. Ik ben blij dat ik voor deze baan gesolliciteerd had want anders had ik veel alleen thuis gezeten aangezien ik nog niet met het team mee kan trainen. Ik heb ook een hoop nieuwe mensen leren kennen van over de hele wereld. Onder andere Mozambique, Saudi Arabië, Duitsland, Australië en Egypte.
Nu heb ik nog een paar dagen om met de andere meiden alles in ons huis op orde te krijgen en zorgen dat zorgen dat het weer redelijk "schoon" word. De koelkast is in een jaar niet grondig schoongemaakt dus, naja, je kan je wel voorstellen hoe dat eruit ziet. Maandag beginnen de lessen weer en begin ik mijn eerste schooldag al goed met een avondles van 19:00 tot 22:00.