Even vergeten

Ik heb al veel te lang niks meer van mij laten horen, dus hier even volgt een verhaal van alle Amerika ervaringen vanaf de kerstvakantie tot aan nu. Hopelijk zijn jullie dan weer helemaal "up-to-date."
Kerstvakantie:
Eerst maar een kort bericht over de kerstvakantie. De vakantie zat weer heerlijk vol met allerlei activiteiten. Een paar dagen na terugkomst vanuit de VS ben ik samen met Maureen (mijn beste vriendinnetje) naar Malaga in het zuiden van Spanje geweest voor een paar heerlijke warme dagen. We hebben hier heerlijk in een korte broek en t-shirt kunnen hardlopen, de Nederlandse (slechte) reputatie met de Belgen kunnen handhaven en een potlootventer maar net kunnen ontsnappen. We zaten met een stel Belgen in een bubbelbad in het hotel en deze mensen spraken toch wel zo ontzettend onduidelijk dat we pas ’s avonds bij een drankje in het hotel erachter kwamen dat het Belgen waren. Dit nadat we hardop over ze hebben zitten roddelen in het bubbelbad met hun erbij! Ach ja, onze reputatie is toch al niet geweldig. Nou en die potlootventer, tja het enige wat ik daarover kan zeggen is dat toch niet iedereen even zeker is van zijn lichaam. Nog een verrassend punt is dat we redelijk hebben eten, en dat redelijk zou eigenlijk geweldig moeten zijn, maar dat viel dus toch iets tegen. Ze houden in het zuiden van een lekkere vette hap en daarnaast bedonderen ze je waar je bij staat. Een vissalade werd een aardappel/ham salade en een gevulde paprika met witvis werd een gevulde paprika met kaas en bechamel saus. Naja, gelukkig was de koffie heerlijk en niet duur! Alomal hebben we heerlijke dagen gehad met veel zon, lekker winkelen en relaxen in het bubbelbad, dus wat wil je nog meer. Na mijn Spanje avontuur heb ik Nederland ook veel gedaan. De kerstdagen en oud en nieuw waren ook dit jaar weer druk, gezellig en vooral vreetzaam! Daarnaast heb ik mijn 22e verjaardag gevierd, naar de sauna geweest met Noor en sushi gemaakt en gegeten met de nichten. Het was weer een traditionele kerstvakantie.
Terug naar de VS:
Op 10 januari vertrok ik nu voor de allerlaatste keer terug naar de VS. De laatste etappe van mijn Amerika avontuur. De reis ging ook dit keer weer niet zonder tegenslagen. In Washington DC werd ik er bij de douane uitgepikt nadat een hond tas grondig begon te besnuffelen en vervolgens naar de blaffen. Heel even overwoog ik om het op een lopen te zetten, maar toch maar niet gedaan. Ik moest met al mijn bagage in een aparte kamer door een extra beveiligingscheck en ik was doodsbenauwd dat ze mijn grote koffer helemaal over hoop zouden halen. Gelukkig had ik toch een klein beetje geluk bij mijn pech en hoefde alleen de rugzak over die door de hond besnuffelt was. Wat bleek, de hond had een appel geroken die ik uren geleden, nog voordat ik met het vliegtuig vanuit Nederland vertrok al had opgegeten. Je mag ECHT geen fruit Amerika binnenbrengen, zelfs de geur van fruit is duidelijk al verdacht. Na enige stress kwam ik toen uiteindelijk toch op tijd bij mijn gate aan en had ik nog een 6 uur lange vlucht naar Portland voor de boeg. Ik ben er zo langzamerhand wel echt helemaal klaar mee met die lange vluchten.
Begin van het semester:
Ik had in de kerstvakantie helaas een blessure opgelopen aan mijn hiel waardoor ik weer twee weken lang niet kon trainen. Dat was toch wel weer even een grote tegenslag aangezien ik het vorige semester eindelijk de training weer langzaam heb op kunnen bouwen. Aan het begin van de vakantie kon ik zelfs Maureen weer bijhouden (nu moet ik zeggen met enige moeite) voor een duurloop. Gelukkig heeft de fysiotherapeut mij op het laatste moment weer kunnen redden en heb ik weer een geluk bij pech. Dat komt nogal veel voor in mijn leven. Terug in Portland ging ik er weer hard tegenaan met de training, misschien iets te hard, en dat weekend had ik mijn eerste indoorwedstrijd in Seattle. Het was meer dan een jaar geleden dat ik een wedstrijd gelopen had en in dat jaar heb ik ook 5 maanden lange he-le-maal niks gedaan (niks, noppes, nada). Dus de eerste wedstrijd voelde alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg gevolgd door een sprong in een ijskoud diep bad. Niet bijzonder fijn dus. Maar ik moest ergens beginnen en ik voelde wel dat het gewoon weer aan het gevoel van een wedstrijd lopen moest wennen. De tweede indoorwedstrijd ging dan al stukken beter en ik liep ook gelijk 12 seconden sneller. De laatste indoorwedstrijd begon er echt op te lijken en liep ik slechts 6 seconden langzamer op de 5km dan twee jaar geleden.
Oke ik denk dat ik nu wel even genoeg geschreven heb, dus: “to be continued”