West Coast Conference, pure marteling

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets op mijn blog geschreven heb, dus hier volgt een lang verhaal. In het laatste weekend van oktober reisden we weer af naar California (San Jose vliegveld). Deze keer voor de West Coast Conference meet. Dit is een van de belangrijkste wedstrijden dit cross-seizoen. We streden tegen 9 andere sterke teams en op papier stonden we als derde geplaatst. Het was een berucht parcourd, Crystyl Springs Cross-Country Course genaamd. Mijn trainer heeft onze de hele week lang mentaal helpen voorbereiden op dit parcourd. Alleen vraag ik mij af of dit mij mentaal sterker maakte of juist slechter. "Zelfs al voel je je super en in topvorm, het wordt extreem pijnlijk" was wat er telkens tegen ons gezegd werd. hij heeft en zeker niet groter gemaakt dan het was. Ik had nog nooit van mijn leven zo'n zwaar parcourd gelopen. Na een vershrikkelijk nacht met waarschijnlijk slechts een paar uurtjes geslapen te hebben vertrokken we naar het parcourd. Ondanks het feit dat de wedstrijd vroeg in de morgen was, was het toch al behoorlijk warm en de zon scheen volop. Helaas was ik over de top zenuwachtig en voornamelijk wegens het parcourd en omdat mijn trainer zo benadrukte hoe zwaar het wel niet zou worden. Het doel was om niet al te hard van start te gaan, want anders bestond er de kans dat ik het niet zou overleven. Uiteraard ging ik veel te hard van start. In het begin voelde ik mij nog goed, maar dat kwam waarschijnlijk ook doordat de eerste kilometer heuvelaf was. Na een kilometer kregen we onze eerst 'monster' heuvel. Mijn trainer had gezegd dat de wedstrijd pas echt zou beginnen als we eenmaal aan de top van deze heuvel kwamen. Voor mij was de wedstrijd eigenlijk afgelopen toen ik eenmaal aan de top aangekomen was. De rest van de wedstrijd was een regelrechte marteling. Gelukkig heb ik het tot de finish gehaald, misschien niet het allerslimste wat ik had kunnen doen, maarja dat is de hardloopmentaliteit zullen we maar zeggen. Ik zakte letterlijk door mijn benen en heb een uur lang in de EHBO tent gelegen. Ik was zo ontzettend vermoeid dat ik letterlijk alle kracht weg was, zelfs mijn ogen openen kostte teveel moeite. Ik heb ook een nieuw record qua hartslag, namelijk 225 kort na wedstrijd.
Als team waren we derde geworden, dus we hadden de verwachtingen waargemaakt. Na de wedstrijd gingen we terug naar ons 'uber' luxe hotel waar we een paar uur later een groot banquet hadden met alle teams in onze conference (competitie). De wedstrijd is ook gefilmd en voor degenen die geinteresseerd zijn, ga naar deze link: http://www.youtube.com/watch?v=ls2kReGQvJE. De film is lang en het begint met de wedstrijd van de mannen. Het geeft ook een goed beeld van de prachtige omgeving.
Het was het weekend van Halloween, dus we konden niet wachten om terug naar huis te gaan om ons om te kleden en halloween te vieren. Met een aantal meiden van het team hadden we het idee om een jaarkalender te maken en we zouden allemaal een maand van het jaar representeren. Ik was januari en had een gouden jurk met allerei glitter assessoires want januari betekend het nieuwjaar. Misschien niet het meest originele, maar ik wilde graag deze jurk aan. Februari was valentein en een meisje van het team had een cupido kostuum en maart is pasen, dus een ander meisje droeg een paashaas kostuum. En zo werd elke maand vertegenwoordigd. Het was ontzettend gezellig avond.

Aangezien dit allemaal een paar weken geleden was heb ik nog meer te vertellen, maar ik zal mijn verhaal vervolgen in een nieuw bericht.