Eens maar nooit meer

Oke, die wedstrijd was dus niet echt een succes. Een klein drama zou je kunnen zeggen. Ik was nog helemaal niet hersteld van mijn reis. 's Ochtend om kwart voor 6 vertrokken we al met de bus naar Penn State wat zo'n 3.5 uur rijden is. Het duurde nu zelfs nog iets langer doordat er ontzettend veel sneeuw gevallen was en het nog steeds sneeuwde. Weer een lange en ongemakkelijke zit voor mij dus. Eindelijk daar aangekomen zou ik om 11 uur mijn eerste wedstrijd hebben, de mijl (1608 meter). Ik heb deze wedstrijd uiteindelijk niet meegedaan, wegens een kleine blessure aan mijn voet. Mijn coach zei dat ik de mijl dan maar beter kon laten zitten en me vooral moest concentreren op de estafette die ik later op de dag zou lopen. Ik vond het niet zo erg dat ik de mijl niet hoefde te lopen, want ik was ontzettend moe en had heel erg hoofdpijn. Helaas was de estafette pas aan het einde van de dag en we waren er al om half 10, dus weer een lange zit. Om vier uur kon ik eindelijk aan de bak. Ik moest 1200m lopen, wat eigenlijk ook een hele gekke afstand is. Ik heb 6 rondjes even door moeten bijten. Me tijd was achteraf nog niet eens zo heel slecht gezien alle omstandigheden. Ik liep 3.45 op 1200. Na de wedstrijd was het helemaal gedaan met me. Ik kon niet wachten om terug naar mijn bed te gaan. Gelukkig ging de terugreis sneller en waren de snelwegen redelijk schoongemaakt. Onderweg uiteraard wel "lekker" nog wat bij de McDonald gegeten. Waar anders. Gelukkig had ik nog een lekker kalkoenbroodje in mijn tas zitten die een moeder van een van de meiden van het team voor me had meegenomen. Eenmaal terug in me kamer had ik maar 1 minuut nodig om me pyjama in te schieten en me bed in te duiken. Dus wat hebben we hiervan geleerd: geen wedstrijden nadat je een dag daarvoor een reis heb gemaakt en zes uur tijdverschil heb overbrugd.