One second short

Afgelopen vrijdag zijn we met slechts 6 mensen, 4 jongens en 2 meiden, op de bus gestapt naar de "Penn State National Meet". De rest van het team ging naar een andere wedstrijd in Ohio. De wedstrijd waar wij heengingen was heel groot met onder andere atleten vanuit staten zoals Tenessee. Ik liep de 3km en zat in de snelste serie. Er zaten meiden in mijn serie die op internationaal niveau lopen. De wedstrijd ging ontzettend goed. De start ging helaas wel iets te snel. Mijn doorkomst in de mijl was even snel als mijn tijd die ik vorige week in alleen de mijl liep. Ik had een eindtijd van 9.59 waar ik ontzettend blij mee ben, want het is voor het eerst dat ik onder de 10 loop. Vorig jaar in een 3km indoorwedstrijd in Nederland liep ik nog 10.35. Als de wedstrijd iets minder hard van start was gegaan had ik het misschien beter op kunnen bouwen en een nog betere tijd kunnen lopen, maarja dat is voor een volgende keer. Het jammere van de wedstrijd is dat ik slechts 1 seconde tekort kom voor een grote qualificatiewedstrijd in Boston. Wel heb ik weer het schoolrecord verbroken en dit keer met meer dan 21 seconden. Ik heb nog een kans om me te kwalificeren voor Boston in de 5km, dus hopen dat dat lukt. En anders een anders misschien een ander jaar. Aan concurrentie kwam het dit keer in ieder geval niet te kort, "I got my ass kicked" maar in positieve zin.
De dag dat we vertrokken, vrijdag, liepen de jongens een estafette race. Een van de jongens was in de race gewond geraakt doordat een andere jongen met spikes op zijn achillespace was gaan staan. De wond was zo ontzettend groot en diep dat hij naar het ziekenhuis afgevoerd moest worden en hij kreeg 15 hechtingen! En dan zeggen ze dat atletiek geen geweldadige of gevaarlijke sport is. Helaas zit lopen er voor hem voorlopig even niet meer in.
Komende week gaat mijn coach me nog een laatste autoles geven. Toen ik hem vertelde dat ik volgende week mijn examen af ga leggen zei hij meteen dat hij mij eerst wil testen. Als ik slaag mag ik van me paps en mams naar Frankrijk rijden toch? Dat zien ze volgens mij wel zitten. Ik kan in ieder geval Mama en Noor rondrijden als ze hier zijn. Vooral Mama vind dat totaal niet eng. Ik vind dat ik het al aardig onder de knie heb, zelfs het paralel parkeren gaat goed. Nu moet ik niet te veel opscheppen want 9 van de 10 mensen hier zakt voor zijn eerste test. We zullen zien.
Verder heb ik komende week mijn eerste tentamens. Een voor geschiedenis en een voor psychologie. Ik weet nu alles over de Amerikaanse presidenten vanaf 1865.

Nou jullie horen snel weer van me en misschien dat ik in de loop van de week nog weer een paar foto's op mijn blog plaats.