Een kleine tegenslag

Gisterochtend werd ik met een pijnlijke keel en verstopte neus wakker. Geen goed teken dus. En natuurlijk hielp het weer die dag ook niet mee. Non-stop regenbuien en een koude wind. Ik zou dit weekend een thuis wedstrijd hebben, maar gisteren begon ik al te twijfelen of het wel een goed idee zou zijn. Helaas was het deze morgen alleen maar erger geworden. Aangezien ik altijd erg moeilijk mijzelf kan tegenhouden niet te lopen, ook al ben ik ziek, beldde ik snel even naar huis. Ik heb toch even die laaste overtuiging nodig dat rust het beste is. Nu moet ik zeggen dat coach Smith wel voor wat extra verwarring heeft gezorgd. Weer het oude verhaaltje, 'Americans are tough, and it's just a cold you know.' Het kwam er op neer dat iedereen met 'slechts een verkoudheid' gewoon meedoet met een intensieve hardloopwedstrijd, dus waarom ik niet? Antwoord: ik ben niet iedereen en daarnaast geen Amerikaan. Ik heb vandaag dus mijn rust genomen en alleen gegeten, geslapen en wat huiswerk gemaakt. Mijn kamergenootje was ook heel lief en bracht lekker thee en wat te eten voor mij mee. Natuurlijk baalde ik wel dat ik de wedstrijd niet kon lopen, maar als ik dan toch een wedstrijd moet missen dan was deze wel het beste. Volgende week gaan we er weer op uit en loop ik de 3km in een sterk veld. Belangrijk dat ik daar dus helemaal gezond en sterk aan de start sta dus.

Het aftellen is nu echt begonnen. Nog maar twee weken les, een toetsweek en dan zit het erop. Ik kijk er echt heel veel naar uit om naar huis te komen. De tijd is ontzettend snel gegaan en ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad (en nog steeds naar mijn zin, behalve vandaag dan). Maar het verlangen naar huis begint toch ook te groeien.
Een pluspunt dit weekend is dat het weer een heel stuk beter is geworden. Geen regen en boven zo'n 17 a 18 graden. Heerlijk!. Ik laat snel weer wat van mij horen.